Geschicht

Finkwarder, dat ton ierst'n Mol iint Joahr 1236 näumt worn is, leeg, as westlichst van de hamborgsch'n Elvinseln binoh 680 Joahr in al sien Scheunheit molerisch un fast vogeten, iin Elvtrom. Düsse männichmol leege Log merrn iin de Elv still Dag för Dag swoare Födderung'n an de Minsch'n de hier leb'n dän. Soo sünd de Finkwarder denn ook to een stark'n, stult'n, un doabi eegenwillig'n Minschenslag worn.

Dat Finkwarder all vele Joahr'n lang een Hochborg van de düütsche Folklore is, is ne to vowunnern, hebbt de Finkwarder dat doch jümmer vostohn, jümehr Folklore tiednoh, kortwielig un ünnerhoolnd to erhooln un to wies'n.

De ierst'n, de sick doar üm bemeuht hebbt wat de Eegenoart van de Finkwarder ne voget'n ward, dat wür'n aff 1900 de Finkwarder Schrieberslüüd Gorch Fock (Johann Kinau), Hinrich Wriede, Jakob Kinau un ganz sünnerlich to benäum'n: Rudolf Kinau.
Se schreeb'n ober de Oart un Wies wo de Lüüd hier leb'n, un nehmvan se leb'n dän. Dat wür een gans un goar buntscheckig Sillschapp und nee bloos Fischer un Buern.

Bit up hüt un düss'n Dag het sick up Finkwarder een Barg van düsse Oart to Leb'n hooln. Un wat ut dat neemodsche Leb'n voswunn' is, hebbt se sick iin Kupp un iin 't Hart bewoahrt.
De Finkwarder Danzkring "Lünborger Siet" un "Lütte Geuten" hebt sick up de Fohn'n schreb'n, düsse Oart, dütt Wet'n, mit Swung un Freid in de Tookunft to dreg'n.